Το 1962 ο Μάρτιν Χάιντεγκερ, εβδομηντατριάχρονος πλέον, δίνει μια διάλεξη με τίτλο "Παραδοσιακή γλώσσα και τεχνική γλώσσα" ενώπιον ενός μάλλον ασυνήθιστου κοινού, σε μια επαρχιακή δημόσια ακαδημία μετεκπαίδευσης για καθηγητές επαγγελματικών σχολείων. Το κείμενο της σύντομης αυτής ομιλίας, που μεταφράζεται για πρώτη φορά στα ελληνικά, πραγματεύεται με εύληπτο και σαφή τρόπο -σε απόκλιση από το εν γένει ερμητικό ύφος των μεταγενέστερων έργων του Χάιντεγκερ- βασικές ιδέες της όψιμης φιλοσοφίας του, και πιο συγκεκριμένα τη σχέση και την αλληλεπίδραση γλώσσας, επιστήμης και τεχνολογίας μέσα στον ορίζοντα της δυτικής μεταφυσικής. Χαρακτηριστική του κειμένου είναι και η μέριμνα του Χάιντεγκερ για την παιδαγωγική διάσταση της διάλεξής του, τόσο στον τρόπο παρουσίασης των σκέψεών του όσο και ειδικότερα σε ό,τι αφορά τη σημασία της γλώσσας για τη σχολική και την πανεπιστημιακή παιδεία. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)