Αθήνα - Athen

 Όταν επιστρέφεις στην Αθήνα μετά από αρκετά χρόνια στη Γερμανία, το πρώτο που σε ξαφνιάζει είναι το φως, τα αρχαία που είναι σπαρμένα παντού και φυσικά τα πρόσωπα. Όμορφα πρόσωπα, άσχημα πρόσωπα, δεν έχει σημασία. Είναι πρόσωπα ζωντανά, εκφραστικά, γεμάτα συναίσθημα, εντελώς διαφορετικά από τα απαθή, ανέκφραστα, ομοιόμορφα πρόσωπα των Ευρωπαίων.
Στην Αθήνα δε θα δεις επίσης ούτε και την κτιριακή ομοιομορφία της Ευρώπης. Εδώ κάθε σπίτι έχει τη δική του όψη και σε κάθε δρόμο θα βρεις κτήρια που θα σε ξαφνιάσουν με την ομορφιά ή την ασχήμια τους. Γι' αυτό και στην Αθήνα δεν κοιτάς ποτέ τα κτήρια, μόνο το αρχαίο πρόσωπο της πόλης και τα πρόσωπα των κατοίκων της. Κι αυτό έκανε η Κατερίνα. Κοίταξε κι αποτύπωσε στο φιλμ τα πρόσωπα αυτής της πόλης.
Σίγουρα τα πρόσωπα των σημερινών Αθηναίων δε μοιάζουν με εκείνα που βλέπουμε στις φωτογραφίες της. Σίγουρα ο πληθυσμός της Αθήνας δεν είναι πια αμιγώς ελληνικός, όπως την εποχή που φωτογράφιζε η Κατερίνα. Και η πόλη έχει σήμερα άλλη όψη. Το κέντρο της δεν είναι πια κατοικημένο όπως τότε. Ο κόσμος δεν κατεβαίνει πια από τις γειτονιές στην αγορά για να ψωνίσει. Κι όμως, όποια ώρα κι αν περάσεις από την οδό Αθηνάς, θα τη βρεις γεμάτη. Το ίδιο και από την Αιόλου και από το Μοναστηράκι. Κι οι τουρίστες θα κατεβαίνουν πάντα από την Ακρόπολη, θα διασχίζουν την Πλάκα και θα καταλήγουν στα ίδια μέρη από όπου πέρασε η Κατερίνα το μακρινό εκείνο '66.
Κι αν κοιτώντας το σήμερα σου έρχεται στα χείλη το θλιμμένο νανούρισμα: "κοιμήσου Περσεφόνη στην αγκαλιά της γης", την ίδια στιγμή το μυαλό απαντά θριαμβικά με το τραγούδι: "Αθήνα κόρη τ' ουρανού, η γη σε καμαρώνει". (Από τον πρόλογο του Νίκου Δεληβοριά)